Wat gaat het snel. Afgelopen schooljaar heb ik voor het eerst een voorstelling geprogrammeerd waar mijn kind ook naar toe zou gaan. Vier jaar oud en met groep 1-2 op bezoek bij een andere school om naar een dansvoorstelling te gaan kijken. Ook voor mij een hele ervaring..

Mijn eerste ervaring als rij-ouder. En als het aan mij ligt zullen er nog vele volgen.
Gezelligheid in de auto. Zoonlief trots op de voorstoel in zijn kinderstoel en twee van zijn klasgenootjes op de achterbank. Wat zijn die gordels groot voor een kleuter! Kunnen ze eigenlijk wel naar buiten kijken?

Waar ik mijn passagiertjes kon uitvragen (over wat ze dachten te gaan zien, wat voor foto’s de juf had laten zien en of ze al een toverspreuk hadden bedacht), bedacht ik me dat wij van Cultuurkade vaak geen informatie verzorgen voor rij-ouders. Waarom kinderen regelmatig naar een voorstelling gaan kijken, wat wij – die daaraan deelnemen – daar zo belangrijk aan vinden, en waarom dit soms op een andere school is.  

Dat werd me eens te meer duidelijk toen we aankwamen op locatie en ons bij de 80 andere kleuters voegden van verschillende scholen. De leerkrachten hielden het overzicht en de rust te midden van hun klas. De rij-ouders aan de zijlijn, hun taak voor nu zit er op. Toch? Ik vang op dat ze geen idee hebben wat er zometeen gaat gebeuren. Wat een gedoe met parkeren. Had jij wel de goede ingang? Ze waren zo druk in de auto. Hoe lang duurt het eigenlijk? Ik kom straks wel weer terug. Oh mogen we er bij blijven? Past dat wel? Ik weet eigenlijk niet wat ze gaan doen. Dansen?

Natuurlijk hebben we de afgelopen jaren al goed naar onze icc-ers geluisterd. Of wanneer het mogelijk is, ouders alsjeblieft bij de voorstelling aanwezig mogen zijn. Het is zo lastig om rij-ouders te vinden. Dan krijgen ze er ook iets voor terug. Dat is iets wat bij (bijna alle) gezelschappen niet gewenst is. Maar tóch zijn we het gaan doen dit schooljaar: daar waar de locatie het toe laat. Waar ouders beloven in stilte- achterin of aan de zijlijn plaats te nemen. Maar wie beslist ter plekke of daar genoeg ruimte voor is? We proppen het er wel bij. Ten koste van wie gaat dat?

Er is nog veel winst te behalen merk ik. Daarom nemen we ons bij Cultuurkade voor: we gaan ook ouders informeren. Of in ieder geval brieven maken die de leerkracht kan gebruiken om de rij-ouders te informeren. En we gaan nieuwsitems aanleveren voor schoolnieuwsbrieven. Waarom we doen wat we doen, voor deze kinderen. Want we zijn maar wát trots dat we in het nieuwe schooljaar een Meierijstads kunstmenu mogen programmeren. Dat elk schoolbestuur een bewuste en weloverwogen keuze heeft gemaakt wat zij als basis voor kunst en cultuur voor hun kinderen wensen.

Op de terugweg in de auto kletsen mijn passagiertjes er lustig op los. De één wist meteen “Ik vond het trommelen het allerleukst, en wat vond jij?” De ander was de trommel niet zo bijgebleven. Hij vond het zo grappig dat de dansers zo sterk waren en dat er spierballen gekust werden. Hij kon het nadoen en moest er opnieuw om lachen. De kleinste van het drietal was vooral stil en onder de indruk van alles wat hij deze ochtend had meegemaakt. En ik? Mijn hart stroomde ondertussen over van liefde, voor dit moment, voor deze drie, en dat we daar met ons werk toch maar een mooi steentje aan bijdragen.

Ik liet mijn passagiertjes veilig achter bij de juf en eenmaal terug op kantoor kuste ik nog even mijn eigen spierballen toen ik me weer bij mijn collega’s voegde. En wat denk je dat mijn collega’s deden?