Het leven vieren met Warnet (2)

Gelukkiger kun je ons niet maken: we mogen weer live kinderen ontvangen bij een fantastische voorstelling! Een beetje gespannen, zo begon de dag voor mij..


Verwondering, je verplaatsen in een ander, een open blik en een uur lang oren en ogen tekort komen. Dat is zo'n beetje de beleving die ruim 1000 leerlingen uit de groepen 5-6 uit Veghel en Sint-Oedenrode tussen 21 september en 6 oktober zullen ervaren.

Een beetje gespannen, zo begon de dag voor mij op 21 september. Alsof we het verleerd zouden zijn na 1,5 jaar..
Ik treft de gastheer van Dorpshuis Zijtaart met een kopje koffie achter de krant, maar ik heb (nog) geen geduld voor een kop thee. Even spieken hoe het met de voorbereidingen staat. Warnet beleeft een nieuwe première na 1,5 jaar in rust. De afgelopen twee dagen is de installatie opgebouwd en werd de techniek ingeregeld. Vandaag tref ik acteur Toon en publieksbegeleiders Juup en Jente. Technicus Mathijs staat op de speaker aanwijzingen te geven, want een klapband gooit roet in de ochtend.
​​​​​​​Toch tref ik de medewerkers van Schippers&VanGucht in een aangename mix van concentratie, rust en plezier.  

Relatieve stilte. Tot ZE arriveren! Een eerste groepje kinderen met een hulpvaardige rij-ouder. Rumoer! Leven! Vrolijkheid! En een klein beetje spanning, wát gaan we zometeen zien? "Ik heb hier ZO veel zin in", komt één van de leerlingen me stralend vertellen. Nou, anders ik wel!
En dan is het moment daar, Juup en Jente heten de kinderen welkom en dan gaat de deur open. Het is donker..  er staat een gigantisch grote witte kubus in de gymzaal..  met schaduwbalonnen, zijn die echt?
Ook een witte streep op de vloer trekt de aandacht. 0 staat er bij het begin. En 100 bij het einde. Een levenslijn.

Echt indrukwekkend wordt het als één van de wanden open gaat. Er is licht en er ontpopt zich een theater met een piramidevormige tribune in het midden. Acteur Toon neemt de groep mee. De levenslijn passerend transformeren de kinderen  van 0 naar 100 jaar. Hebben ze het in de gaten?

En dan, een uur lang ogen en oren tekort komen. Er is zo veel moois, geks, ontroerends, verwarrends te zien in de beelden. Acteur Toon doet daar nog 10 scheppen bovenop. Mijn nieuwsgierigheid wordt optimaal geprikkeld en niet alleen die van mij. Een gesprekje naast mij: "Dat standbeeld klopt niet hoor. Kijk dan naar dat standbeeld. Dat is niet goed hoor. Blijf kijken dan hè. JA! HIJ BEWEEGT! ZIE JE!".

Ontlading en feest aan het einde. Wat een knaller. Vrolijkheid bij de kinderen. Snippertjes confetti en dichtregels worden als herinnering in broekzakken gestoken.
Jassen aan en de auto's weer in.  Stilte in het dorpshuis.

De crew is blij dat er weer gespeeld is en dat de kop er af is, ook een feest voor hen, dat ze weer mógen. Het duurt maar kort, want de techniek en de voorstelling wordt direct geevalueerd en bijgestuurd voordat de volgende groep straks komt.

In de auto zet ik voor mezelf op een rijtje welke beelden mij het meest raakten en die me nog lang bij zullen blijven. Want wie naar kunst kijkt, kijkt naar zichzelf. Wat zeggen juist dié beelden over mij?