Mevrouw Renée Wolf–Pinto was bij het uitbreken van de oorlog 8 jaar. Zij woonde in Amersfoort. Haar vader en moeder waren joods. Zij en haar 1 jaar oudere zusje moesten in 1942 onderduiken. Het was te gevaarlijk om met kinderen van zo’n jonge leeftijd als compleet gezin onder te duiken. Daarom werd voor hen een apart onderduikadres gezocht. Tot mei 1945 moest er herhaaldelijk van adres gewisseld worden en maakten zij super spannende dingen mee.
Wonder boven wonder hebben de twee zusjes en hun moeder het er goed afgebracht. Dit geldt niet voor hun vader, die in concentratiekamp Sobibor is omgekomen.
Mevrouw Pinto is getrouwd geweest met de Veghelse joodse ondernemer de heer Hans Wolf. De heer Wolf is op 13-jarige leeftijd met zijn ouders en zusjes gevlucht naar Amerika aan het begin van de oorlog. Zijn broer moest achterblijven omdat hij in dienst was en is na de oorlog niet teruggekomen. Na de oorlog moest de vader van Hans Wolf zijn eigen zakkenfabriek aan de haven terugkopen. Later heeft Hans de zaak van zijn vader overgenomen en samen met zijn vrouw maakte hij er een succesvol bedrijf van.
In Veghel zijn veel joodse mensen als gevolg de oorlog omgekomen. Daarom worden zij en met hen ook alle andere omgekomen slachtoffers elk jaar op 4 mei herdacht.
Bezoek in de les
Mevrouw Wolf-Pinto is al op hoge leeftijd, toch is zij bereid haar onderduikverhaal op school te komen vertellen voor leerlingen van groep 7 en 8 in het basisonderwijs. Er bestaat een risico dat wegens gezondheidsredenen de les niet door kan gaan. We zullen je hiervan persoonlijk op de hoogte brengen mocht dit zich voor doen.
Voorbereiding
Het zou fijn zijn als de leerlingen wat verteld wordt over de Holocaust en hoe de joden geleidelijk aan uit de maatschappij verwijderd werden.
Werkgroep Dodenherdenking heeft documentatie beschikbaar gesteld. Leerkrachten kunnen dit gebruiken als bronnenmateriaal, het zijn geen voorbereidende lessen/lesmateriaal. Interesse in het materiaal? Neem contact op met info@cultuurkade.nl.
Deze activiteit wordt georganiseerd in samenwerking met Werkgroep Dodenherdenking Veghel en mevrouw Wolf wordt door iemand van hen begeleid. Mogelijk nodigt mevrouw Wolf ook bekenden van haarzelf uit om hen de kans te geven haar verhaal te horen.
De kinderen zeiden achteraf, meneer je kunt nog zoveel verhalen vertellen, maar als je zo iemand ontmoet, dan komt het echt binnen.